gərmək

1.

f. Gərilmiş hala gətirmək, dartmaq, tarım etmək, açmaq. Qarğa döşünü gərməsə qaz olmaz. (Ata. sözü). Qulac qollarımı gərrəm; Meydanda hünər göstərrəm. «Koroğlu». . . Leylək hər iki qolunu yana gərib var gücü ilə bir də gərnəşdi. . S. R.. Qanad gərmək – qanadlarını bütünlüklə açmaq, uzatmaq. Tərlan genişlik sevər; Göylərdir onun yeri; Qanad gərsin, dolaşsın; Sonsuz mavilikləri. R. R.. // Obrazlı təşbehlərdə. Hər tərəfdə əsrarəngiz bir sükut qanad gərmişdi. M. Hüs.. Ölüm müdhiş qanadını uşağın üstünə gərmişdi. M. C.. // Bir şeyi uclarından və ya kənarlarından çəkərək düz hala gətirmək.

◊ Sinə gərmək – çətinlikdən çıxmaq, qalib gəlmək. Təzə bəlalara biz sinə gərdik; İstiqbal milləti sevindirmədi. B. V..

2.

is. <fars.> Yemişdən əvvəl yetişən qovun növü. Qovunun, gərməyin qurudu tağı; Getməz bu sinəmdən qarpızın dağı. Aşıq Məmməd.